“Amak esan zidan” (garatzen)
Aitaren 12 urteko absentziaren ondoren amaren eta alabaren arteko harremana islatzen duen saiakera da. Urte batzuk kanpoan bizi ondoren, alaba bere amaren etxera itzultzen da, eta heriotza honi aurre egiteko beharra familiak Frantzian duen eraikin bat suntsitu ondoren sortzen da.
“Hacia la niebla” (ekoizpenean)
Quebeceko (Kanada) COVID-19rekin izan dudan kutsatze, isolatze eta aske uzte-esperientziatik sortutako saiakera dokumentala da. Abiapuntu formala nire isolamendu-leihoen ikuspegian datza. Begirada, distantzia eta ziurgabetasuna erregistratu ondoren sortu ziren hausnarketak. Hartzailerik gabeko korrespondentzia filmikoak, ziurtasunen, ondasunen eta irrikaren inguruko esperientzia eta sentsazioen errizoma osatzen dutenak. Filmaren lehengaia Super8-aren karreteek eta isolamendu-espazioei buruzko proiekzioek, egilearen artxibo-materialak eta konfinamenduaren inguruko elkarrizketa eta filmazioek osatzen dute.
Irati Cano Alkain (Donostia, 1993), irudi-laborategiko teknikaria da (2012), eta Esciviko ikus-entzunezko proiektuen eta ikuskizunen errealizazioko goi-mailako teknikaria (2014). 2016an amaituko du Ikus-entzunezko Sormen Garaikidearen Videolab Masterra Madrilgo Lens Eskolan. Esperientzia horren ondoren, ikus-entzunezko hainbat proiektu egiten hasiko da: “Leihoak”, Benito Ansola sariaren beka jaso zuena, “Hitzen Lotura”, Zinebin programatua, Bilboko Zinema dokumental eta Film Laburren Nazioarteko Jaialdian. “Caminos de Ida y Vuelta”, barne-erbestealdiari buruzko begirada zinematografikoak (2015), “Gogoratzen” CCCBko (2016) eta Círculo de Bellas Arteseko (2017) Márgenes barruan programatua. Ondoren, Dokumental Sortzailearen Masterra egin zuen Bartzelonako Unibertsitate Autonomoan, Gipuzkoako Foru Aldundiaren ikasketa espezializatuen bekari esker. “Buenos días España” (2017) film dokumentalarekin, hainbat jaialditan programatua eta saritua (DocsValencia, Alcine, Huescako Zinemaldia, DOKLeipzig,…), izan da. Elias Querejeta Zine Eskolan Artxiboa, Zaharberritzea eta ikus-entzunezkoen ondarearen zaintza, graduondokoarekin amaituko ditu bere ikasketak.
Ricardo del Conde, dokumentalista, ekoizlea eta kultur sustatzaile komunitarioa da. 2005etik zinema dokumentalean dihardu. Nazioartean estreinatutako hainbat dokumentalen zuzendari eta argazki laguntzaile izan da: “Radio Fogata” (Pablo Gleason, 2012), “Eco de la montaña” (Nicolás Echeverría, 2013), “Faces Reygadas” (Laurence Garret, 2016), “Guerrero” (Ludovic Bonleux, 2018), besteak beste. Bere lehen operarekin, “Espantapájaros”, hainbat sari jaso zituen eta 5 kontinenteetako zinemaldietan parte hartu zuen. Giza eskubideen aldeko nazioarteko erakundeekin, Artículo 19 eta Admistia Internacional, behinik behin, hainbat proiektutan parte hartu du. Prozesu komunitarioen eta komunikazio libreen sustatzailea da, indarkeria indize handiko Mexikoko hainbat estatutan elkarlanean egindako zinema dokumentaleko irakaslea, eta kultur kudeatzaile eta sustatzaile independente gisa proiektu aitzindariak sortu ditu Mexikoko zinema-emanaldi alternatibo eta ibiltarian. Festival Ambulanteren Morelosen edizioaren ekoizpena koordinatu zuen, 5 ediziotan Memoriaren Jaialdiaren produkzioan lan egin zuen (Zinema Dokumentalaren Jaialdi Iberoamerikarra), eta Arabako eta Gipuzkoako aldundiek bultzatutako Zineleku ikus-entzunezko ikasketa proiektuaren ekoizpenean, antolatzaile laguntzaile eta koordinatzailea da. Kalakalab fundatu zuen Garbiñe Ortegarekin, eta handik sortu ziren Zineleku, ZLAB, Animables Euskadi eta Gaztefilm bezalako proiektuak.
Harremandutako loturak
Diana Toucedo
Zazpi T’erdi